तिसरा दिवस उजाडला. डेहणे गावातील प्रसन्न सकाळ. कालच्या गुयरीच्या दाराने फारच दमछाक केली होती. पायांवर बऱ्यापैकी ताण आला होता. पण रात्रीच्या सुखद झोपेमुळे टवटवीत होत करवली घाट चढण्यास सज्ज होतो. काही जणांनी काही कारणास्तव मुंबईत परतण्याचा निर्णय घेतला. काही जणांना घाट चढण्यास तयार केलं. चहा पोहे चा कार्यक्रम आटपत डेहणे छावणीचा निरोप घेतला. काही छावणी लीडर्स सोबत होते. डांबरी सडकेने चालण्यास सुरूवात केली. भल्या थोरल्या आजोबानं दर्शन दिलं. बरेच ट्रेकर्स वाल्मिकी आश्रमापर्यंत जातात ते डेहणे गावातूनच. काल कुमशेत मधून केला तो आजा पर्वत माथा. कच्च्या सडकेवर आलो. रतनगड व खुट्टा डोक वर काढत होते. सोबत जाणते ट्रेकर संजय जोशी काका होते. त्यांच्यासोबत गप्पा मारत पाय चालत होते. त्यांच्यावेळच ट्रेकिंग व आताच बदललेल ट्रेकिंग यावर गप्पा चालल्या होत्या. बराच अनुभव त्यांच्या गाठीशी आहे. ते इतके नशीबवान कि गोनीदा त्यांना त्या काळी अनेक गडकिल्ल्यांवर भेटले. आणि गोनीदांकडून गडकिल्ल्यांचं वर्णन ऐकण त्याहून दुसरं सुख काय असणार? वाटेत नदीचं पात्र पार कराव लागतं. मागे पावसात आलो तेव्हा पाण्याचा प्रवाह फारच होता. तेव्हा दुथडी भरून वाहणारी ही नदी आज फक्त तळाचे दगड गोटे दिसत होते. खडखडाट. पाहून मन विषण्ण झालं.
